ناامنی

بسم‌الله

حیف است که توی وبلاگ خودت، تو بگو‌ خانه خودت، احساس ناامنی کنی و نتوانی جوری بنویسی که چند سال بعد یادت بیاید، ۱۴۰۴ت چگونه گذشت...

بی‌آنکه هیچ اتفاق خاصی افتاده باشد، اینجا راحت نیستم برای نوشتن. اینجا نوشتن مثل این است که در حالی که لباس خانه به تن داری، ‌پرده‌های پنجره‌ خانه‌ات را کنار زده باشی و همه ببینند در خانه‌ات چه می‌گذرد. حال خوشی ندارم از این وضعیت.

شاید بیشتر رمزدار بنویسم.