بسم الله الرحمن الرحیم
تلویزیون اخبار اربعین را پخش می کند...
دلم بی قرار می شود...
دلم مدتی است بی قرار شده است...
نمی توانم دیگر صبر کنم... دلم می خواهد زمان را زودتر هل بدهم به جلو... دلم میخواهد چشمهایم را ببندم و لحظه آغاز سفر باز کنم...
تلویزیون حرم را نشان می دهد...
دیوانه میشوم ... از تصور اینکه این سفر زیارت روزی ام خواهد شد یا نه؟.... از این سوال دیوانه می شوم...
بسم الله الرحمن الرحیم
آمده ام کانون پرورش. دعوت شده ایم فینال مسابقه عصر ما!
کلیپهای بین برنامه می کشد مرا...
کلیپ اربعین... کلیپ امام رضا علیه السلام... و از همه ویران کننده تر، کلیپ شهدا....
به تصاویر شهدای مدافع حرم نگاه می کنم... با چشمهای مادریم نگاه می کنم... به صورتهای جوان و زیبایشان... به محاسن نورسته مومنانه شان.... چطور مادرهایشان دلشان آمده بفرستندشان جلوی توپ و گلوله و تانک؟.... چطور زیر خاک کرده اند این بچه های جوان را که خون دل خورده اند تا به اینجا برسند؟... من چقدر مدیونم به اینها؟... و چه بی خیال رسیدن به آرزوهایم را امروز و فردا می کنم... خدایا! مرا شرمنده شهدا و مادرهایشان و همسرهایشان و فردندانشان نفرما.... می دانم که اگر به آرزوهایم برسم، لبخند به لب شهدا خواهد نشست... شهدایی که فرحین بما آتاهم الله من فضله هستند.... خوشا به سعادتشان...
بسم الله الرحمن الرحیم
سه دانش آموزم نشسته اند توی اتاقشان و با خنده و شادی، لوازم التحریرشان را اسم دار می کنند.
من؟ نشسته ام پشت میز آشپزخانه و چای و خرمایم را میخورم و سعی می کنم به ولوله ای که توی دلم برپاست اهمیت ندهم.
سعی میکنم برایم مهم نباشد که زهرا با خط کلاس اولی طور خودش برچسب های روی دفترش را می نویسد و دور اسمهای پرینت گرفته شده شان را کج و معوج بریده اند و صاف و مرتب دور مدادهایشان نمی چسبانند.
یادم نیست وقتی بچه بودم دلم میخواست خودم این کارها را بکنم یا مامان و آقاجون؟ ولی حالا بچه هایم دلشان میخواهد خودشان وسایلشان را آماده کنند و من به این اعتماد به نفسشان احترام می گذارم و ژست مادرهای فهمیده می گیرم و چای و خرما میخورم و فکر می کنم که دوشنبه اول مهر بروم دنبال کارهای تصفیه حساب دانشگاه بهتر است یا شنبه ششم مهر؟!
بسم الله الرحمن الرحیم
حس می کنم تو یه قفس گیر افتادم؛ و دارم بال بال میزنم که خودم رو نجات بدم؛ و چنان خودم رو می کوبم به در و دیوار که پرهام ریخته؛ ولی هنوز توی قفسم.
دخترکوچولوی خونه چند روزه حال نداره و همش بغل می خواد و خواب درستی نداره و من به کارای خونه نمیرسم و خونه به نقطه ای که همش با هم مرتب باشه نمی رسه و اون سه تا بزرگتر خونه خیلی ریخت و پاش می کنن و ....
و من... دلم روضه می خواد... دلم می خواد بی محاسبه هیچ چیز و ملاحظه هیچ چیز صبح تا شب برم روضه، بلکه روح مرده ام زنده بشه... اما بجای روضه رفتن صبح تا شب، تو خوندم دور خودم میچرخم و ریخت و پاشهای پایان ناپذیر رو جمع می کنم و به جیغ جیغهای پایان ناپذیر گوش میدم و .... و... و خودم رو به در و دیوار قفسم می کوبم...
حال روحم خوب نیست؛ اصلا خوب نیست؛ خواب میبینم استاد اومدن خونه پدری؛ ولی دقایقی بعد خواب میبینم قراره من برم خونشون و دیر میشه و به مادرم میگن بگید دیگه نیاد، با دلخوری هم میگن... من می دونم باید برای خوب شدن حال روحم کاری کنم.... اما وقت نمیکنم .... و از اینکه هزااااار و یک فکر تو کله ام چرخ میخوره و موفق به عملی کردنشون نمیشم، بیشتر حالم خراب میشه و بیشتر خودم رو میکوبم به در و دیوار قفسم...
بسم الله الرحمن الرحیم
خیلی وقتها آدمها به شوخی یا جدی از دعواهاشون میگن؛
من با خودم فکر میکنم ما تو این ١٥ سال یکبار هم دعوامون نشده؛ دعوا به این معنا که یکی اون بگه، یکی من. به این معنا که صدامون بالا بره، که درگیری لفظی پیش بیاد. شده که من دلخور شدم، ناراحت شدم، با سردی برخورد کردم ولی دعوا نشده.
می دونی چرا؟
چون او انقدر منیت نداره، انقدر سِلمه، انقدر بی توقعه که هرچقدر هم در مقابلش قرار بگیری، دعوایی رخ نمیده!
انقدر خوبه، که بعضی وقتها از همین خوب بودنش حرصم میگیره و بهش میگم دلم میخواد یه بار دعوامون بشه که خیلی از حرفامو بهت بزنم...
الان از اون وقتاست که دلم دعوا میخواد! و میدونم اصلا شرایطش رو فراهم نمیکنه! و من باز هم تسلیمش میشم.
چه معنی میده این همه خوب بودن؟ مامانا! پسراتون رو یه جوری تربیت کنید که یه درصدی از بدجنسی تو وجودشون باشه. آخه این همه خوب؟؟؟ این همه؟؟؟
بسم الله الرحمن الرحیم
گویا باید خواه ناخواه، از بلاگفا دل بکنم و بیام اینجا.
نمیدونم مطالب اون ور رو میارم این ور یا نه؟
نمیدونم دوستان اون ور رو میارم این ور یا نه؟
به هر حال امیدوارم هر کاری می کنم تو راضی باشی! خدای دوست داشتنی گمگشته من!
