۰۶ بهمن ۰۱ ، ۲۲:۵۲
طبقه بندی موضوعی
-
اربعین
(۲۱) -
پاییز میرسد که مرا مبتلا کند
(۱۰)
بایگانی
- اسفند ۱۴۰۳ (۲)
- شهریور ۱۴۰۳ (۱)
- تیر ۱۴۰۳ (۲)
- خرداد ۱۴۰۳ (۲)
- آذر ۱۴۰۲ (۲)
- آبان ۱۴۰۲ (۶)
- مهر ۱۴۰۲ (۲)
- شهریور ۱۴۰۲ (۲)
- مرداد ۱۴۰۲ (۸)
- تیر ۱۴۰۲ (۲)
- خرداد ۱۴۰۲ (۳)
- ارديبهشت ۱۴۰۲ (۳)
- فروردين ۱۴۰۲ (۴)
- اسفند ۱۴۰۱ (۷)
- بهمن ۱۴۰۱ (۷)
- دی ۱۴۰۱ (۸)
- آذر ۱۴۰۱ (۸)
- آبان ۱۴۰۱ (۳)
- مهر ۱۴۰۱ (۹)
- شهریور ۱۴۰۱ (۳)
- مرداد ۱۴۰۱ (۳)
- تیر ۱۴۰۱ (۹)
- خرداد ۱۴۰۱ (۹)
- ارديبهشت ۱۴۰۱ (۵)
- فروردين ۱۴۰۱ (۵)
- اسفند ۱۴۰۰ (۷)
- بهمن ۱۴۰۰ (۱۰)
- دی ۱۴۰۰ (۱۳)
- آذر ۱۴۰۰ (۱۲)
- آبان ۱۴۰۰ (۶)
- مهر ۱۴۰۰ (۱۹)
- شهریور ۱۴۰۰ (۳)
- مرداد ۱۴۰۰ (۴)
- تیر ۱۴۰۰ (۴)
- ارديبهشت ۱۴۰۰ (۱)
- فروردين ۱۴۰۰ (۲)
- اسفند ۱۳۹۹ (۷)
- بهمن ۱۳۹۹ (۷)
- دی ۱۳۹۹ (۱۰)
- آذر ۱۳۹۹ (۹)
- آبان ۱۳۹۹ (۶)
- مهر ۱۳۹۹ (۷)
- شهریور ۱۳۹۹ (۱۱)
- مرداد ۱۳۹۹ (۴)
- تیر ۱۳۹۹ (۴)
- خرداد ۱۳۹۹ (۲)
- ارديبهشت ۱۳۹۹ (۱)
- فروردين ۱۳۹۹ (۱)
- اسفند ۱۳۹۸ (۳)
- بهمن ۱۳۹۸ (۷)
- دی ۱۳۹۸ (۱۱)
- آذر ۱۳۹۸ (۳)
- آبان ۱۳۹۸ (۵)
- مهر ۱۳۹۸ (۶)
- شهریور ۱۳۹۸ (۶)
- آبان ۱۳۹۷ (۲)
آخرین مطالب
- ۲۰ اسفند ۰۳ ، ۱۵:۴۳ حیف است طایری چو تو در خاکدان غم
- ۱۲ اسفند ۰۳ ، ۱۷:۰۶ ماه مبارک
- ۰۴ شهریور ۰۳ ، ۱۷:۵۸ بیچارهتر اون که دید کربلاتو…
- ۲۵ تیر ۰۳ ، ۱۱:۳۹ استجابت
- ۰۶ تیر ۰۳ ، ۰۰:۰۱ آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند…
- ۲۴ خرداد ۰۳ ، ۱۲:۲۸ بی تو هر لحظه مرا بیم فروریختن است…
- ۲۲ خرداد ۰۳ ، ۲۲:۳۲ بازگشت
- ۱۵ آذر ۰۲ ، ۱۴:۱۴ اعتماد
- ۱۰ آذر ۰۲ ، ۲۱:۲۱ شب بهخیر کوچولو
- ۲۰ آبان ۰۲ ، ۱۹:۰۴ پاداش
بسم الله الرحمن الرحیم
باید اعتراف کنم این روزها مادرانگی‌ام را عجیب گم کرده بودم؛ بسیار عجیب و بسیار زیاد...
کتاب «سخت شیرین» را می‌خوانم و انگار از لابه‌لایش دارم چیزهایی پیدا می‌کنم... اگر دچار حال من شده‌اید، اوصیکم به خواندنش.
خیلی این روزها به دعا محتاجم... با نفس‌های حقتان دعایم کنید... لطفا...
صبح جمعه علی رفته بود نان بخرد. وقتی برگشت گفت مامان سردار سلیمانی می‌شناسید؟ گفتم بله. گفت شهیدشون کردن... گفتم چی می‌گی؟!... تلویزیون روشن کردیم... بهت‌زده به زیرنویس شبکه خبر نگاه می‌کردیم... من فروریخته بودم... به معنای واقعی کلمه فروریخته بودم... احساس می‌کردم دنیا به آخر رسیده...
تنها چیزی که می‌توانست کمی از بهت در بیاوردمان، مراسم بعد از نمازجمعه بود... راهپیمایی آدم‌های بهت‌زده و عزادار و سرگردان...
بعد از آن، روزها و روزها و روزها چشم ما به تلویزیون بود و گزارش تشییع سردار و اشک بود و اشک بود و اشک...
دلتنگی ما برای حاج قاسم، روز‌به‌روز بیشتر می‌شود و داغش برای ما تازه‌تر...
پ.ن: ما که باشیم که برای حاج قاسم بنویسیم؟ آشفتگی و بی‌نظمی کلمات، گواه بر کوچکی و ناچیزی ماست در محضر نام بلندش... نمی‌توانستم چیزی ننویسم، هرچند که نوشتنم هم ارزشی ندارد جز تبرک کردن قلم و قلبم به عطر یادش...
بسم الله الرحمن الرحیم
تا حالا در مراسم تدفین شهید گمنام بوده‌ای؟ می‌دانی تلقین شهید گمنام را چطور میخوانند؟ اسمع و افهم یا شهید! یا عبدالله ابن عبدالله!
می‌توانی تصور کنی چند سال بین این بدن و روحش فاصله و مفارقت بوده‌است؟
امشب این پیکر به خاک سپرده شد اما از چشم‌انتظاری هیچ مادری کم نشد...
پ.ن: یکی از شهدای گمنام را در محوطه مدرسه علی به خاک سپردند و روزی شد من هم آن‌جا باشم... نمی‌دانم این استجابت کدام دعای من بود... حالا دیگر دلم بیشتر از پیش قرص است که کسی آن‌جا مراقب علی است... سپردمش به شهید گمنام...