نامه‌هایی برای تو ۱

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

عصر عاشورا

بسم الله الرحمن الرحیم

امان از دل زینب....

شفقت

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

نیاز نیمه‌شبی دفع صد بلا بکند...

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

رشد

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

قربانی‌ها

بسم الله الرحمن الرحیم

بیچاره ظرف‌ها... خشممان را، اضطرابمان را موقع شستن سرشان خالی می‌کنیم.... هرچقدر اضطرابمان، خشممان بیشتر، بیشتر می‌ساییمشان... بیچاره تخته‌ی چوبی که افتاده بودم به جانش و خمیرهای چسبناک ناشی از بازی دخترک را با سیم ظرفشویی جدا می‌کردم...

زینب خانم

بسم الله الرحمن الرحیم

دیشب اومده تو اتاق، رفته زیر روتختی، با صدای بلند شروع کرده به گریه کردن.

می‌گم چی شده؟ می‌گه هیشکی تو این خونه منو دوست نداره!!!!!!

حالا چرا؟ چون کسی نیومده در فر رو براش باز کنه، ببینه نون‌های کوچولویی که شکل قلب قالب زده، پختن یا نه!

می‌گم می‌خوای من بیام بریم به نونات سر بزنیم؟ می‌گه بله. اشکاشو پاک می‌کنه، یه لبخند پههههن روی لبش می‌شینه و انگارنه‌انگار کمی پیش گفته هیشکی تو این خونه منو دوست نداره!

پ.ن: ۴ سال و ۱۰ ماه و ۲۷ روزگی.

عنوان ندارد

بسم الله الرحمن الرحیم

می‌دونی کجا می‌فهمی که خسته‌ای؟

اونجا که بعد از حدود ۲ ساعت بودن در جلسه آنلاین از تو ماشین و آب شدن تو گرما، میای دانشگاه، لبتاپ رو هم باز می‌کنی جلوت، ولی فقط فایل‌ها رو می‌ریزی روی فلش و تمام... الکی تو گوشی می‌چرخی... خوابت میاد... اشکت دم مشکته... 

و دلت یه چیز نرم و خنک و گوارا می‌خواد... یه چیزی مثل ابر، که توش فرو بری و گم بشی و رها بشی...

قرار من! کجا گمت کردم آخه؟ چرا هرچی می‌دوم بهت نمی‌رسم؟ چرا به‌قدری که برای رسیدن به تو کافی باشه، نمی‌دوم؟ نکنه اصلا دارم در جهت خلاف رسیدن به تو می‌دوم؟

می‌شه خودتو نشونم بدی، دو کلمه با هم حرف بزنیم؟ ها؟ چی؟ تو همیشه هستی؟ این منم که باید بیام سر قرارمون؟

باشه. پس می‌شه دستمو بگیری، بکشی‌م، ببری‌م سر قرارمون؟

والا دیگه خسته شدم از نبودنم...

 

برام دعا کنید لطفا رفقای وبلاگی...

لخ‌لخی

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

درس

بسم الله الرحمن الرحیم

دارم قدم‌زنان، از کنار عطر یاس‌ها رد می‌شوم و به سمت کتابخانه دانشگاه می‌روم. پنجره یکی از کلاس‌های طبقات بالا باز است. دانشجوها را می‌بینم و استاد که دارد تدریس می‌کند.

با خودم فکر می‌کنم دوست داشتم جای کدام باشم؟ دانشجوها؟ یا استاد؟

جواب صادقانه‌ام به خودم این است، دانشجوها... دوست دارم هنوز دانشجو باشم... یادگیرنده بودن را دوست دارم... اگر استاد باشی نمی‌توانی یادگیرنده باشی؟ چرا می‌توانی... ولی راستش... در یاددهنده بودن مسئولیتی هست که من در خودم نمی‌بینم که بَرش دارم.

سؤال بعدی: چرا درست را ادامه نمی‌دهی؟ چرا دوباره دانشجو نمی‌شوی؟ مخصوصا حالا که از سال آینده همه بچه‌ها مدرسه‌ای می‌شوند.

جواب: درسم را ادامه بدهم که چه بشود؟ دوست داشتن دانشجو بودن و آموختن خیلی خوب است، ولی کافی نیست. تا وقتی به جواب این سؤال نرسم که برای چه هدفی درسم را ادامه بدهم، یا اصلا درس جدیدی را شروع کنم به خواندن، هیچ اقدامی نمی‌کنم... هیچ اقدامی... جز اینکه بیایم کتابخانه و نوشته‌های دیگران را ویرایش کنم یا گاهی خودم چیزی بنویسم، چیزی که نوشتنش از یادگیرنده بودن بیاید...