بسم الله الرحمن الرحیم
خیلی وقتها آدمها به شوخی یا جدی از دعواهاشون میگن؛
من با خودم فکر میکنم ما تو این ١٥ سال یکبار هم دعوامون نشده؛ دعوا به این معنا که یکی اون بگه، یکی من. به این معنا که صدامون بالا بره، که درگیری لفظی پیش بیاد. شده که من دلخور شدم، ناراحت شدم، با سردی برخورد کردم ولی دعوا نشده.
می دونی چرا؟
چون او انقدر منیت نداره، انقدر سِلمه، انقدر بی توقعه که هرچقدر هم در مقابلش قرار بگیری، دعوایی رخ نمیده!
انقدر خوبه، که بعضی وقتها از همین خوب بودنش حرصم میگیره و بهش میگم دلم میخواد یه بار دعوامون بشه که خیلی از حرفامو بهت بزنم...
الان از اون وقتاست که دلم دعوا میخواد! و میدونم اصلا شرایطش رو فراهم نمیکنه! و من باز هم تسلیمش میشم.
چه معنی میده این همه خوب بودن؟ مامانا! پسراتون رو یه جوری تربیت کنید که یه درصدی از بدجنسی تو وجودشون باشه. آخه این همه خوب؟؟؟ این همه؟؟؟
