غیبت

بسم‌ الله الرحمن الرحیم

در این سال‌ها دوره‌ای شرکت کردم که هیچ رویکرد مذهبی نداشت، اما بارها به ما می‌گفتند غیبت، به معنای کوچک کردن آدم‌ها، حتی در حضور خودشان مجاز نیست و کار نمی‌کند.

خیلی راست می‌گفتند...

گاهی فکر می‌کنم من خیلی آدم خوش‌بین و مثبت‌نگری هستم در مواجهه با دیگران. همه چیز را مثبت برداشت می‌کنم. بعد، وقتی در فضای کاری، دیگران در غیاب کسی، نقاط ضعف کارش را می‌گویند، حتی اگر نیتشان خیر است و مثلا نگران رشد مجموعه و اثر عملکرد آن دیگری بر آن هستند، حال من بد می‌شود. مخصوصا در جمع دوستانه خودمان. تا مدتی حالم خراب است که چرا فلانی، درمورد فلانی اینطور قضاوت کرد یا آنطور گفت... دلم می‌گیرد از جوری که آدم‌ها درمورد هم نقد می‌کنند... شاید من‌ زیادی خوش‌بین هستم و ‌زیادی روابط دوستانه ظاهری را واقعی فرض می‌کنم یا... اما این را می‌دانم که حتما غیبت کار نخواهد کرد. اگر به کسی نقدی داری، به خودش بگو... بدون آنکه کوچکش کنی...

نجوم

بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم

زینبم آنقدر بزرگ شده که بشود شب قبل از خواب، از پنجره‌ای که به‌خاطر خنکای ناگهانی وسط گرمای تابستانی خردادماه وزیده باز است، ستاره‌ها را نشانش بدهی و درباره فرق ستاره و سیاره برایش بگویی و بپرسی دلت می‌خواد درمورد ستاره‌ها و سیاره‌ها‌ و آسمون کتاب بخونیم؟ و بگوید که دلش می‌خواهد...

حالا از دیشب فکر می‌کنم کتاب‌های نجوم برای کودکان، علم جدای از خدا را روایت می‌کنند یا علم متصل به ملکوت را؟ مثلا کتاب نجومی هست که از ستاره‌ها بگوید، جوری که ابراهیم فنظر نظرة فی‌ النجوم؟!

راستش هم نگرانم بابت چیزهایی که به خورد بچه‌هایمان داده‌ایم و می‌دهیم و جدا از ادراکات ملکوت‌اند و دلتنگم برای چیزی که باید باشد و نیست... شاید هم کسی که باید باشد و ... هست... اما ما چشمی برای دیدنش نداریم...

 

پ.ن: روایت انسان نگاهم را به همه‌چیز و ازجمله علم، تغییر می‌دهد...