حرم......

بسم الله الرحمن الرحیم

دو‌ روز پیش که بچه‌ها را سپردم به همسرجان و‌ تنهای تنهای تنها رفتم‌ حرم، فهمیدم که حرم رفتن، برای آدمی، از نان شب واجب‌تر است...

حالا اینکه یک آدمهایی هستند که سینه‌شان حرم است و خلوتشان با امام و خدای امام، لازمان و لامکان است بماند.... یعنی حسرتش بماند برای دل ما... ولی ما، ما آدم‌های معمولی اسیر دنیای سرگردان در عصر غیبت، حرم رفتن برایمان از نان شب واجب‌تر است... می‌میریم، می‌پوسیم اگر خودمان را زیر شعاع رحمتی که از ملکوت حرم می‌بارد، قرار ندهیم... والله می‌میریم...