بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم
دلتنگی برای شما شبیه هیچ‌چیز نیست، حتی شبیه دلتنگی برای پدرومادرم...
دلتنگی برای شما شبیه قبض روح است،... انگار یکی چنگ می‌اندازد داخل سینه‌ات و قلبت را بیرون می‌آورد و با مغناطیسی قوی، فوق همه جاذبه‌های عالم، می کشد به سمت سرزمین شما... جوری که روحت دیگر توان ماندن در بدنت ندارد... بعد دیگر چشم‌ها فقط یک تصویر می‌بیند و مغز یک سری خاطره‌های خاص را مرور می‌کند و اگر اشک نریزی، شک ندارم، جان می‌دهی...
و من فکر می‌کنم اگر کسی این دلتنگی را تجربه نکند، ناکام از دنیا رفته است؛ جوان باشد یا پیر...
اصلا این دنیا چه چیز ارزشمندی دارد جز داشتن شما؟...
دلتنگی‌هایی که با مداحی‌های عربی روزی‌ام می‌شود، نوش جانم، اما به رجب و شعبان خیلی امید بسته‌ام که دیداری تازه شود آقای من! ان لنا فیک املا طویلا کثیرا... بطلب... من حیث لایحتسب... به حساب قواعد دنیا، دستم خالی است و هیچ امکانی نیست... به حساب لطف و کرم امام رضا، همه‌چیز شدنی است... بیم و امیدم را به دیدار سحری در کربلا به آرامش وصل مبدل بفرما، ای عهده‌دار مردم بی‌دست‌وپا حسین...
