صبح جمعه است...

بسم الله الرحمن الرحیم

صبح جمعه است...

صدای دعای ندبه در آشپزخانه‌ام می‌پیچد...

چوب دارچین می‌اندازم در قوری (که حالا از وقتی چای‌ساز خراب شده و باید برود برای گارانتی، و کتری و قوری چینی دوباره آمده‌اند سر کار، دارم فکر می‌کنم شاید اصلا باید کتری و قوری بزرگتری می‌گرفتیم به جای چای‌ساز)...

پدر و پسر رفته‌اند کلاس رفع اشکال ریاضی مدرسه...

دخترها تمرین ریاضی حل می‌کنند...

شیرین‌زبانم بازی می‌کند و از روی کتاب برای خودش قصه می‌گوید...

من .... هم خوبم و هم نیستم... دلم برای یک چیزهایی آشوب است ولی انگار قدرت تغییر شرایط را ندارم (در حالی که باید داشته باشم)...

این لحظه اما، لحظه آرامی‌ است و من همه وجودم شکر و شرم است... شکر برای نعمت‌های بی‌شمارش... و شرم بخاطر ناسپاسی‌های بی‌شمارم... و ما انا یارب و ما خطری...