نقشه
بسم الله الرحمن الرحیم
همه چیز از یه کلیک اضافه شروع شد. یه کلیک که عکسا رو روی نقشه نشون می داد. نشون می داد که تو هر لوکیشنی چندتا عکس داری؛ بعد دل من راهی شد با نقشه... رفت کربلا، رفت نجف، رفت وان، رفت استانبول... بعد هی رفت و رفت و رفت و رفت و ... (چقدر طولانی بود) تا رسید به نیویورک؛ به فیلادلفیا...
یه فاصله آبی رنگ خیلی بزرگ بینمون بود... یه فاصله ای که وحشت انداخت توی دلم... به خودم اومدم دیدم اشکام داره از چشمام می جوشه...
پ.ن: کافیه کمی قبلترش نشسته باشی تو اینستاگرام عکسای حرم رو دیده باشی؛ عکسای حرم حضرت پدر؛ عکسای حرم سیدالشهدا ( روحی فداهما). عکسا رو دیده باشی و خاطراتت رو مرور کرده باشی...
کافیه عصر روز شهادت باشه و تو به مرز جنون رسیده باشی از دلتنگی حرم...
همه چیز دست به دست هم میده تا دلتنگی ببردت به سمت مبدا حیاتت؛ به سمت هدف آفرینشت؛ به سمت وطنت؛ به سمت پدر و مادر راستینت... دلتنگی گاهی پلی میشه برای پرواز... برای اینکه تقلا کنی بندهایی که اسیرت کرده از دست و پات جدا کنی و پر بکشی... گاهی اگه از غم عبور کنی، به وادی آرامش می رسی...
